ในตอนนั้นงานนี้ไกลบ้านมาก
แต่ฉันต้องเลือกไว้ก่อนเพราะช่วงนั้นว่างงานมานานมากๆแล้ว
::190560::
เมื่อได้เข้าไปทำงานจริงๆ
พี่ๆเพื่อนๆก็ดีกับฉันมาก
อยู่มาวันนึ่งมีพี่ที่ทำงานคนนึงเริ่มทำตัวแปลกๆใส่ฉัน
ในตอนแรกฉันไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ
แต่สักพัก คุยกันไปคุยกันมา
เดินทางกลับบ้านทางเดียวกัน
ต้องไปขึ้น MRT เหมือนๆกัน
เขาเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ หน้าตาเปื้อนรอยยิ้มอยู่ตลอด
แกดูเป็นมิตรดีนะ ภายนอกดูบอบบาง ผิวขาวราวกับคนจีน
ตาตี่ใส่แว่น ชอบยิ้ม และชวนคุยเรื่องมีสาระเสมอๆ
เมื่อได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น
ด้วยความที่พี่เค้ามีแฟนอยู่แล้ว
เราเลยยิ่งสบายใจเข้าไปใหญ่ ไม่ได้คิดอะไรมันก็สบายๆชิวๆแบบนี้แหละ
วันเวลาก็ค่อยๆดำเนินต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ
จนกระทั่ง..
เราคุยกันเรื่องต้นไม้แล้วแกถามทำนองว่าจะไปซื้อได้ที่ไหน
ฉันตอบว่า จริงๆที่ตลาดตรงนี้ก็มีนะ ฉันเดินบ่อย
ปกติก็ไปอาทิตย์ละครั้ง
แกเลยอยากไปด้วย
..
ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไร
ฉันเลยชวนพี่ผู้หญิงอีกคนไป
แต่นางไม่ว่าง
ฉันจึงไปบอกพี่เค้า แต่คำแกตอบกลับมาว่า..ไปกันสองคนก็ได้นิ่
อึ้งไปสักพัก
ฉันตอบกลับไปว่า
ก็กลัวพี่ไม่สนุก ไปกันหลายๆคนหนุกดีออก
..
หลังจากนั้นฉันเริ่มค่องใจเล็กน้อย
จึงนำความนี้ไปปรึกษาเพื่อนชาย
นางให้คอมเม้นว่า "พี่แกจีบชัวร์"
ฉันโต้เถียงกลับ "ไม่ใช่หรอก..พี่แกมีแฟนแล้วนะเว้ย แกจะทำแบบนั้นได้ยังไง"
เพื่อนอีกคนบอกว่า งั้นถ้าไม่สบายใจก็อย่าไปสิ่
ไม่ไปได้ไง รับปากเค้าไว้แล้ว เสียคำพูดเปล่าๆ
จริงๆในใจตอนนั้นก็กลัวเหมือนกันนะ
เพราะเวลาที่ไปมันก็หลังเลิกงาน
แล้วไปกันสองคนด้วย
..
::170660::
พอถึงวันที่ต้องไปด้วยกันจริงๆ
ฉันและพี่แกก็ปกติ
เดินเล่นตลาดดูของไปเรื่อยๆ
แล้วก็มานั่งหาอะไรกินกัน
เป็นร้านอาหารทะเลที่กินบ่อยเลยชวนกันไปกิน
แต่แล้วมันมีบางบทสนทนาแปลกๆเกิดขึ้น
..
พอเสร็จแล้วก็ไปเดินเล่นขากลับ เราไปหยุดตรงร้านขายไม้พาเลท
ที่ใส่กระบองเพชร มันเป็นสิ่งที่เราอยากได้มานานแล้ว
พี่แกเลยซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดย้อนหลัง
เราไม่รับ มันเกรงใจ
แต่ตอนนั้นเค้าดื้อมาก จะให้เราให้ได้ ก็เลยต้องรับไว้
ตอนนั้นมันดึกมากแล้ว
เลยรีบกลับ ขณะที่นั่ง MRT กลับ เรามึนมาก เมื่อคืนก็นอนน้อย
แต่ก็มาเป็นเพื่อนพี่เค้าเพราะรับปากไว้แล้ว
ตอนที่นั่งก็สัปหงก
พี่แกคงสงสาร เลยอาสาขับรถไปส่งบ้าน
ตอนนั้นแกเป็นห่วงเรามาก แกอยากรับผิดชอบที่ทำให้ต้องง่วง
5555+
...
"เหตุการณ์ที่นึกถึงเมื่อไหร่ก็ยิ้มตาม"
- หลายๆ ครั้งที่พอเวลาพักเที่ยง เรากับเพื่อนเราจะมานั่งตั้งวงกินข้าวด้วยกัน แล้วเมื่อก่อนพี่แกจะนั่งกินข้าวอยู่หน้าคอม แล้วก็ดูอะไรไปเรื่อยตามสไตล์แก แต่พักหลังๆ มานี่ พี่แกมานั่งร่วมวงด้วย แกมักมีแต่อาหารอร่อยๆ ที่แม่แกทำมาให้กิน เห็นล่ะมันอยากแย่งมาใส่ในจานเรา อิอิ แต่พี่แกก็แบ่งมาให้ชิมนะ \\ แกใจดี
- ตอนที่กินกันเสร็จแล้ว เราจะเป็นคนที่กินช้าสุดเลยต้องรับหน้าที่ล้างจาน แล้วพี่แกก็จะมารอต่อคิว (มาเร่งไงให้ล้างไวๆ..ล้อเล่ง) แต่สุดท้ายเราก็ล้างจานของพี่แกนะ \\ เค้าน่ารักอะดิ๊ อารมณ์แบบสร้างภาพเป็นแม่ศรีเรือน งานบ้านฉันถนัด อะไรทำนองนี้
- มีครั้งนึงอะไรไม่รู้บาดนิ้วพี่เค้า เราก็ไปหากล่องยาทำแผลให้ เอาพลาสเตอร์มาพันๆนิ้ว แล้วพอแผลใกล้หาย แกส่งนิ้วที่พันแผล แล้วพิมพ์มาว่าคิดถึงคนที่พันแผลให้ ไม่อยากแกะออกเลย อะไรทำนองนั้น \\ คนอะไรปากหวาน แหมม
- ที่บริษัทเลี้ยงวันเกิดพี่ที่ทำงาน แล้วเค้าเลี้ยง Pizza แต่เรารีบปั่นงาน กว่าจะได้กิน แล้วพี่แกกลัวเราไม่อิ่ม แกเก็บไว้ให้อีกชิ้น เรานี่กินม่ายไหวล๊าวว \\ เดี๋ยวอ้วน เดี๋ยวขายไม่ออก OK? สรุปคือพี่แกกินเอง แล้วมานอยด์ๆเราด้วยนะ บอกเก็บไว้ให้ไม่ยอมกิน \\ หูยพี่ อิ่มแว้ว เดี๋ยวพุงหลามๆ ของหนูออก 55
- มันจะมีช่วงเวลาที่งานเยอะมากๆ แล้วต้องกลับดึก แรกๆ พี่คนที่อยู่เมืองทองก็จะแวะไปส่งเราแถวๆบ้านแหละ แต่ก็ต้องต่อรถเข้าไปอีก เนื่องด้วยว่าเราเกร่งใจพี่เค้า แต่พอหลังๆ พี่แกเริ่มอาสาไปส่งเรา โดยที่ไม่ให้คนในบริษัทสงใส ใช้อุบายต่างๆ ติดรถไปกะพี่มั๊ยพี่ไปแถวนั้น แต่..พอหลายครั้งเข้า คนอื่นก็สงใสจริงๆแหละ จนคนอื่นแซว ว่าติดรถไปด้วยสิ่ เห็นว่าไปแถวนี้บ่อยๆ นี่ก็ใกล้เค้าเหมือนกันนะ [ปล.บริษัทห้ามพนักงานคบหากัน] ตอนนั้นเป็นช่วงที่สนุกเป็นบ้าเลย เหมือนต้องแสดงละครตลอดเวลาอะ ทำเหมือนไม่สนิทกัน ไม่ค่อยคุยกัน แต่พอลับหลังคนอื่น ค่อยเป็นตัวของตัวเอง ❤ ขอบคุณนะคะ พี่ดีกับเค้าจัง // ตอนนั้นที่ยอมให้พี่เค้าไปส่งได้ตลอด ทั้งๆที่เกรงใจ แล้วก็ดื้อไม่ยอมไปด้วยหลายครั้ง เพราะพี่เค้าพูดว่า ให้เค้าได้ไปส่งนะเค้าไม่รู้ว่าเหลือเวลาจะได้มาส่งแบบนี้อีกนานเท่าไหร่
